Ο Νόμος 1399/83, αντί να κατοχυρώσει το αντικείμενο για το οποίο υποτίθεται ότι δημιουργήθηκε, έρχεται μέσα από τις ουσιαστικά και τυπικά αλληλοαναιρούμενες διατάξεις του να πείσει ότι αποτελεί απλά προϊόν άγνοιας και πρόχειρης εκτίμησης. Αντί να επιλύσει προβλήματα προσθέτει άλλα, αφού έγινε ερήμην των άμεσα ενδιαφερόμενων που στην προκείμενη περίπτωση είναι οι ίδιοι οι γυμνιστές. Με τα επτά (7) άρθρα του, αναγνωρίζεται έμμεσα αλλά σαφώς η αντισυνταγματικότητά του. Από το ίδιο το πνεύμα των διατάξεών του απορρέει το ανίσχυρο και το λογικά απαράδεκτο αυτών, αφού επιβάλλεται με νόμο η αιτιολόγηση κάθε πράξης που επιφέρει μεταβολή της νομικής κατάστασης του γυμνιστή μέσα απ' την οποία να χαρακτηρισθεί η αιτιολογία της πράξης σαν κύριας.
Ενώ γίνεται λόγος για τον τρόπο επιλογής ΚΠΓ, πουθενά δεν αναφέρεται και ο θεσμός των νομικά κατοχυρωμένων με διοικητική πράξη ελευθέρων παραλιών. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα την «γκετοποίηση» και περιθωριοποίηση των γυμνιστών, καθώς και το διαχωρισμό τους σε πρώτης και δεύτερης κατηγορίας άτομα. Σε πλούσιους που μπορούν να διαθέσουν χρήματα για την αναψυχή τους και σε φτωχούς που για λόγους έλλειψης οικονομικών πόρων καταδικάζονται στη μη συμμετοχή τους σ΄ αυτά.
Το κράτος φαίνεται να αγνοεί τις επιταγές του συντάγματος που θέλει όλους τους πολίτες ίσους απέναντι στο νόμο, θεσμοθετώντας με το Ν1399/83 την ανισότητά τους. Έτσι, ενώ αναφέρεται αρχικά η συμμετοχή στα ΚΠΓ μόνο οργανωμένων σε συλλόγους του εσωτερικού ή του εξωτερικού, αμέσως μετά γίνεται λόγος εισόδου για ανοργάνωτα άτομα. Οπότε ή το κράτος θα αφήσει ελεύθερη την είσοδο σ' όλους ανεξαίρετα τους πολίτες, με κίνδυνο τα εν λόγω ΚΠΓ με την ανοχή της πολιτείας να καταλήξουν τόποι προαγωγής της διαφθοράς και επίδειξης ανοικτών τάσεων διαστροφής, οπότε θα γίνει προστάτης της πορνείας ή θα περιορίσει, όπως οφείλει και όπως συνηθίζεται διεθνώς, την είσοδο μόνο σε μέλη αναγνωρισμένων από τη ΔΙΕΘΝΗ ΓΥΜΝΙΣΤΙΚΗ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑ συλλόγων.
Παράλληλα ο Ν1399/83 παρουσιάζει κενό διοικητικής λειτουργίας, καθώς αναφέρεται στο γεγονός ότι για τα ΚΠΓ απαιτείται άδεια του ΕΟΤ που χορηγείται με απόφαση του ΔΣ μετά από σύμφωνη γνώμη των κατά τόπους αρμοδίων νομαρχιακών, δημοτικών ή κοινοτικών και εκκλησιαστικών αρχών.
Πουθενά όμως δεν αναφέρει εάν και κατά πόσο ζητείται η γνώμη των άμεσα ενδιαφερόμενων που είναι οι ίδιοι οι γυμνιστές. Έτσι η όλη σκέψη διακρίνεται για παράβαση του γράμματος του νόμου ή αλλιώτικα κακή χρήση της διοίκησης και λαθεμένα και τελείως αντιδημοκρατικά παίρνονται αποφάσεις ερήμην των άμεσα ενδιαφερόμενων. Πρόκειται, λοιπόν, το ερώτημα πάνω σε ποια βάση θα αναγκάζεται για παράδειγμα, ένας Αθηναίος γυμνιστής να πηγαίνει στη Χαλκιδική ή στην Κρήτη πολύ περισσότερο όταν εργάζεται. Έτσι πιστεύεται, ότι το κράτος θα αναγκάσει τους πολίτες, θελημένα ή αθέλητα, αδιάφορα, να παρανομήσουν.
Ενώ απαγορεύεται σε σωματεία να έχουν δικούς τους πόρους, ο Ν1399/83 αναφέρει ότι είναι δυνατόν, όταν πρόκειται για σωματείο, να εκδίδεται επιχειρησιακή άδεια. Αυτό όμως αντιβαίνει στο νόμο ο οποίος αναγνωρίζει γι' αυτά τα σωματεία ότι είναι μη κερδοσκοπικής μορφής.
Άρα ο νόμος έρχεται ανοικτά πλέον να αναγνωρίσει όχι τους συλλόγους γυμνιστών, αλλά τις εμπορικές επιχειρήσεις εκμετάλλευσής τους. Μια ικανοποιητική λύση πάνω σ' αυτά θα μπορούσε να θεωρηθεί η λειτουργία ελεύθερων και νομικά κατοχυρωμένων παραλιών κοντά στα μεγάλα αστικά κέντρα (Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Πειραιά, Πάτρα κ.λπ.). Στις παραλίες αυτές πρέπει να υπάρχει απαραίτητα το σήμα της Διεθνούς Γυμνιστικής Ομοσπονδίας, να είναι περιφραγμένες και να γίνονται δεκτά μόνο μέλη συλλόγων του εσωτερικού και εξωτερικού με την επίδειξη του δελτίου μέλους της ΔΓΟ. Έτσι θα αποφεύγονται δυσάρεστες καταστάσεις.
Παράλληλα, με την καταβολή ενός σχετικά χαμηλού ποσού που θα εισπράττεται κατά την είσοδο, θα περιέρχεται στην τοπική αυτοδιοίκηση (κάτω από την αιγίδα της οποίας τελούν) ένα σημαντικό ποσό που μπορεί να διατίθεται για τον καθαρισμό και καθωσπρεπισμό της ακτής.
Και τέλος αναφέρεται ότι η άδεια ΚΠΓ ανακαλείται με μόνη την απόφαση του ΔΣ του ΕΟΤ «σε περίπτωση που διαπιστωθεί μετά από έλεγχο ότι δεν συντρέχουν οι νόμιμες προϋποθέσεις» που τελείως παράδοξα δεν διευκρινίζονται πουθενά. Έτσι ο ΕΟΤ βασιζόμενος σε ανθρώπους άσχετους με το αντικείμενο του γυμνισμού, έρχεται να ποινικοποιήσει το θέμα.
Καταργώντας ουσιαστικά την τοπική αυτοδιοίκηση στη δικαιοδοσία της οποίας υπάγεται η λειτουργία των κέντρων αυτών. Παράλληλα, δημιουργείται μια απέραντη γραφειοκρατία με χάσιμο πολύτιμου χρόνου που οπωσδήποτε κανέναν δεν φαίνεται να εξυπηρετεί, πολύ περισσότερο όταν υπάρχει η πληροφορία ότι τουριστικά αναπτυγμένες περιοχές θα ευνοηθούν απέναντι σε άλλες που ήδη αντιμετωπίζουν τουριστική υποβάθμιση.
Κατόπιν τούτου, ανεξάρτητα με το τι κρύβουν ή όχι οι διατάξεις που θεσμοθετούν το Ν1399/83, οφείλει η πολιτεία να διευκρινήσει με άλλη πράξη τις προθέσεις της, αφού οι κοινωνικές συνθήκες φαίνεται να τον ξεπερνούν. Πολύ περισσότερο μάλιστα όταν τόσο αυτός όσο και όλες οι άλλες που ήρθαν να προστεθούν πάσχουν από τέλεια έλλειψη αιτιολογίας.
Συμπερασματικά, όλα όσα αναφέρονται και υποστηρίζονται από τη Διοίκηση αντικρούουν το πνεύμα και το νόημα της φυσιολατρίας και του γυμνισμού, συγκλίνοντας έτσι στην επιχειρηματοποίηση και διαφθοροποίηση ενός κινήματος αγνού και ιδεαλιστικού. Αποδείχνοντας παράλληλα τις παράτυπες και παράνομες πράξεις εκείνων που μέσα από ασθενείς ισχυρισμούς έρχονται με τα λόγια τους και με τα έργα τους να παραβιάσουν τις αρχές της δημοκρατίας, της προόδου και της ελευθερίας, καθώς και της χρηστής διοίκησης, έτσι όπως αρμόζουν να εφαρμόζονται από μια ευνομούμενη πολιτεία.
No comments:
Post a Comment